Χμ....Καλό....Από τη μια έχουμε ωραία και σοβαρά ιστορικά στοιχεία σχετικά με τη ζωή του Μεγάλου Αλεξανδρου και τη διαδοχή των Πτολεμαίων. Τις διαμάχες των αρχαιολόγων για τον ταφο του Αλέξανδρου στη Σίβα. Γίνεται ακόμη και αναφορά της Ελληνίδας αρχαιολόγου που υποτίθεται ότι τον ανακάλυψε το 1990 αλλά δεν ήταν αυτός. Έχουμε αρχαιολογικούς όρους, αγωνία και δόξα του αρχαιολόγου, που μπροστά στη φήμη ισοπεδώνει τα πάντα. Έχουμε έναν πανίσχυρο μεγιστάνα και αρχαιοκάπηλο. Έχουμε κι έναν Μαγκάιβερ. Έχουμε κι ένα ερωτικό στοιχείο. Τι με χάλασε; Όλα ωραία και καλα δομημένα, αγωνιάς ποιος θα πρωτο-εντοπίσει τον τάφο, οι καλοί ή οι κακοί... αλλά τα τρία τέσσερα κεφάλαια είναι ένα γελοίο αμερικανικό κυνηγητό με αλεπάλληλες ανατροπές σαν τη ρακέτα του τένις (εγώ εχω το μπαλακι, τωρα το εχω εγω, χα το πηρα εγω-σας την εσκασα κλπ.). Στο τελος δεν καταλαβα τι απεγινε τελικα ο θησαυρος, ποιος κερδισε και τι κερδισε, γιατι πεταχτηκαν ολοι αυτοι μες στη μεση. Δεν ξερω, μηπως δεν ειμαι αντικειμενικος;Ουφ...Μου αρεσε μεχρι το τελος ειναι η αληθεια, αν κι η γλωσσα και η γραφη δεν μπορω να πω οτι σε κρατα σε πραγματικη αγωνια. Εχω ξενυχτισει με αλλα θριλερακια, καλυτερα. Στα συν το ωραιο αρχαιολογικο και ιστορικο υποβαθρο παντως.